ó sol que máis quenta....

A carreira para chegar a construír a vivenda autosuficiente comezou. Trátase de que as casas, que actualmente na UE consomen o 40% da enerxía total, estean deseñadas e equipadas de tal forma que xeren a mesma enerxía que consomen.

Para impulsar a investigación neste campo, desde 2002 o Departamento de Enerxía de EE UU organiza cada dous anos o Solar Decathlon, un estrito concurso de 10 probas no que equipos de estudantes de diversas universidades compiten por deseñar a vivenda industrializable máis sostible e eficiente en termos enerxéticos.

A novidade é que, por iniciativa do Ministerio da Vivenda, este ano e en 2012 haberá tamén unha edición europea do concurso. Cando a vila solar despregamento os seus prototipos nun enorme solar sobre a beira do Manzanares en Madrid, entre o 18 e o 27 de xuño, haberá ademais cinco casas made in Spain entre as 19 que deseñarían equipos de universidades de todo o mundo. Unha destas casas, a que presenta o Instituto de Arquitectura Avanzada de Cataluña, comezou a construírse onte nunha gran nave de Barcelona que parece case unha atarazana, non só porque a forma e xeito de construír da casa aseméllase á dun barco, senón porque o inicio de "a obra" celebrouse como unha botadura.

Máis aló da súa forma ovalada e futurista, a súa peculiaridade, afirma Vicente Guallart, director do instituto, é que se creou dixitalmente co obxecto de que poida ser fabricada en calquera lugar do mundo no que haxa un computador e unha máquina láser o suficientemente sofisticada e grande como para permitir cortar os diferentes elementos de madeira da edificación que despois se ensamblan.

A competición será dura porque todas as maquetas presentadas, desde a modular Solarkit que presenta a Universidade de Sevilla á desplegable e ampliable da Politécnica de Valencia, son suxestivas. Teñen en común que só se alimentan do sol, pero o que conta é como o fan e canto custa conseguilo.

Un balón de materia oscura rodea a Vía Láctea

Tan lonxe e tan cerca. Mentres os físicos intentan atopar nos detectores terrestres, aquí mesmo, os supostos estraños compoñentes da materia escura (que representaría, segundo as teorías vixentes, máis do 70% da masa total de galaxias como a nosa), os astrónomos trasládanse a través dos seus instrumentos a billóns de billóns de quilómetros polos arredores da galaxia para comprobar como e onde se acumula esta materia, distinta da que forma todo o que podemos ver e palpar.

O halo de materia escura que rodea o que chamamos a Vía Láctea -as estrelas e o gas que se poden ver e que se agrupan en forma de espiral- ten a forma dun balón de praia xigantesco e bastante deformado, aseguran astrónomos estadounidenses, os primeiros que cren que conseguiron medir a súa forma. A materia escura chámase así porque é invisible e porque ninguén sabe de que está formada.

Con todo, non é indetectable, porque obedece, como a materia ordinaria, as leis da gravidade e tira das pequenas galaxias ananas que viran ao redor da Vía Láctea. Os astrónomos, de varias institucións estadounidenses, conseguiron reconstruír a órbita orixinal da galaxia anana Saxitario, que se vai disgregando debido ao tirón gravitatorio da Vía Láctea e deixa restos en forma de estrelas ao seu paso.

Os esforzos anteriores para resolver este problema daban solucións moi diferentes para os diversos tramos estudados. "Ata fai moi pouco, non entendiamos o comportamento dos restos de Saxitario", explicou David R. Law, un dos científicos. Fai catro meses, Law e os seus compañeiros xa suxeriran que se o halo de materia escura era tridimensional, con lonxitudes de eixo diferentes, os datos da órbita de Saxitario poderían casar.

A solución que propón agora é que o halo invisible ten a forma dun balón de praia que foi esmagado ao longo, aproximadamente en perpendicular ao plano da galaxia no que se agrupan as estrelas.